Yvonne, 52 jaar, had zich verheugd op een rustige avond uit in een sfeervol restaurant in de stad, waar ze speciaal een tafeltje had gereserveerd.
Alleen dineren is iets wat ze graag doet; het geeft haar ruimte om te ontspannen met een goed boek en even op zichzelf te zijn.
Maar deze avond liep anders dan gepland. “Ik werd geweigerd omdat ik alleen was,” vertelt Yvonne verbaasd.
Hoewel haar reservering bevestigd was, merkte ze bij binnenkomst al een zekere spanning. De gastvrouw reageerde wat ongemakkelijk en verdween even om de manager te halen.
Deze kwam naar haar toe en legde uit dat het restaurant doorgaans groepen en stellen prefereert, zeker op drukkere avonden.
“Een tafel voor één is niet altijd rendabel,” klonk het koeltjes. Yvonne was verbaasd: het voelde alsof haar aanwezigheid als solodinergast niet op prijs werd gesteld.
Voor Yvonne is een avond alleen uit eten gaan een moment van rust en zelfzorg, een gelegenheid om de drukte even los te laten. “Ik ga al jaren graag alleen uit eten; het is mijn manier om tot mezelf te komen,” legt ze uit.
Maar de opmerking van de manager raakte haar persoonlijk. Het voelde alsof haar keuze om alleen te komen haar minder waard maakte in hun ogen, simpelweg omdat ze geen gezelschap had.
Yvonne besprak de ervaring met vrienden, die verbaasd reageerden. “Een restaurant hoort er toch voor iedereen te zijn?” vroeg een vriendin ongelovig.
Maar Yvonne merkte dat sommige restaurants op drukke avonden blijkbaar liever tafels vullen met grotere groepen. Volgens de manager zou dat voor hen simpelweg meer winst opleveren.
Yvonne’s ervaring staat niet op zichzelf: anderen vertellen soortgelijke verhalen. Een kennis meldde bijvoorbeeld dat ze zich ook een keer ongewenst voelde toen ze alleen kwam dineren na een lange werkdag.
Het incident roept bij Yvonne vragen op over haar favoriete uitjes in haar eentje. “Zal dit vaker gebeuren, bijvoorbeeld als ik naar een concert of voorstelling wil?” vraagt ze zich af.
Het idee dat ze misschien haar plannen moet aanpassen puur omdat ze alleen is, vindt ze verontrustend. Toch laat Yvonne zich hierdoor niet tegenhouden.
“Ik ga niet stoppen met in mijn eentje uit eten gaan omdat een restaurant alleen maar aan de winst denkt,” zegt ze vastberaden.
Ze waardeert juist het alleen zijn, de rust en de tijd voor een goed boek of om gewoon om zich heen te kijken. Dit incident heeft haar wel bewuster gemaakt van hoe mensen soms kijken naar iemand die alleen uitgaat.
Yvonne weet dat niet iedereen begrijpt waarom iemand ervoor kiest om alleen te dineren; sommigen vinden het “zielig” of “vreemd.” Maar voor haar is het een moment van persoonlijke ruimte en rust.
Ondanks de afwijzing blijft ze trouw aan zichzelf en aan haar liefde voor solo-uitstapjes, vastberaden om te genieten van haar eigen gezelschap zonder zich daar ongemakkelijk over te voelen.
1. Naar dit restaurant gaan zou ik dus nooit meer doen.
2. Het restaurant prefereert groepen en stellen.
3. Een tafel voor 1 persoon vinden ze niet rendabel.
4. De opmerking van de manager heeft haar diep geraakt.
5. Een restaurant hoort er toch voor iedereen te zijn?
