Een vrouw van 71 jaar, Astrid, dacht altijd dat haar leven geleidelijk en vredig zou verlopen in haar latere jaren.
Met twee volwassen kinderen en vier kleinkinderen voelde ze zich gezegend en hield ze van haar familie, al was de relatie met haar zoon soms complex en pijnlijk.
De kleinkinderen brachten kleur in haar leven, en ondanks alles bleef ze hoopvol dat de band met haar zoon ooit zou verbeteren.
Echter, een simpele envelop tussen de post zou haar leven voorgoed veranderen. Op een anoniem online forum deelt Astrid haar hart.
Zij spreekt openlijk over de tragedie die haar trof. “Mijn zoon leed al jaren aan psychische problemen,” schrijft ze, “en ik merkte dat het niet goed met hem ging.”
”We hadden nauwelijks nog contact, af en toe belden we, maar zelfs dat nam af.” De communicatie was altijd moeilijk geweest en na verloop van tijd groeide de afstand tussen hen.
Ondanks dat Astrid het voelde, wist ze niet hoe ze de situatie kon herstellen terwijl haar schoondochter haar vanaf het begin de schuld gaf van de problemen van haar zoon, wat haar pijn deed.
Gedurende de jaren verslechterde de relatie met haar zoon en leek er een muur tussen hen te zijn opgetrokken, een barrière die steeds hoger werd en hen steeds verder uit elkaar dreef.
“Volgens mijn schoondochter was ik de oorzaak van zijn klachten,” schrijft Astrid bitter en elke poging om te begrijpen wat er fout was gegaan, liet haar zich machteloos voelen.
Hoewel ze graag het contact wilde herstellen en de band opnieuw wilde opbouwen, wist ze niet hoe ze dat kon doen zonder de situatie te verergeren.
Op een gewone dag veranderde alles toen Astrid een envelop ontving en schrijft: “Het was een gewone dag, niets bijzonders,”, “Tot ik die envelop opende.”
Wat ze in de envelop vond, was een rouwkaart die haar vertelde dat haar zoon was overleden en zelfmoord had gepleegd, iets waar Astrid geen weet van had.
In de laatste momenten kon ze hem niet troosten, noch afscheid van hem nemen.
De ontdekking van het verlies was al hartverscheurend, maar de manier waarop ze het te weten kwam, voelde vernederend.
“De uitvaart had al in besloten kring plaatsgevonden,” vertelt Astrid met verdriet.
“Ik was niet op de hoogte van zijn overlijden. De uitvaart was al voorbij,” kon ze nauwelijks bevatten.
Haar wereld stortte in en ze kon het niet begrijpen. Het verdriet was overweldigend en de leegte onmetelijk. Hoe zou ze verder kunnen zonder ooit afscheid te hebben kunnen nemen van haar eigen kind?
Astrid deelde de pijn niet alleen. Ook haar dochter, die in Australië woont, hoorde pas later het tragische nieuws.
“Nadat het voorbij was, ontdekte mijn dochter het pas,” deelt ze op het forum. “Ondanks de grote afstand hebben we samen gehuild”.
Het gevoel van verlies werd nog intenser doordat zowel zij als haar dochter werden buitengesloten.
Naast het verdriet om haar zoon’s verlies, voelde ze ook onbegrip en eenzaamheid.
Astrid uit op het forum haar diepe pijn en onbegrip. “Waarom heeft mijn schoondochter mij niet op de hoogte gebracht?” vraagt ze zich af.
Ze had nooit verwacht dat ze niet op de hoogte werd gehouden van belangrijke momenten in het leven van haar zoon, inclusief zijn dood.
“Waarom ben ik als zijn moeder niet ingelicht? Had ik dit kunnen voorkomen?” Haar berichten drukken diepe droefheid en wanhoop uit.
In haar laatste dagen kan ze haar zoon niet ondersteunen en evenmin afscheid van hem nemen om closure te vinden.
Verwerking is niet makkelijk voor Astrid. De leegte die haar zoon heeft achtergelaten is diep, en het gevoel van onrecht maakt het rouwproces extra zwaar.
“Ik weet niet hoe ik verder moet,” bekent ze op het forum, waar ze een beetje verlichting vindt door haar emoties te uiten, maar het verdriet blijft hangen.
Niet alleen haar zoon wordt gemist, maar ook de kans op een waardig afscheid. De wond zal nooit helemaal genezen.
Astrid blijft hopen op antwoorden die voorlopig uitblijven. Haar troost komt van haar dochter, kleinkinderen en de gemeenschap op het forum.
Ze voelt alsof de tijd gestopt is sinds de dag dat ze die fatale envelop opende.
1. Vreselijk om er op deze manier achter te komen..
2. Onbegrijpelijk. Helaas komt zit vaker voor bij families.
3. Ze begrijpt niet hoe haar schoondochter dit zo heeft kunnen doen.
4. Ontzettend tragisch en vooral hartverscheurend…
5. Dit gun je niemand, wat ontzettend verdrietig.
