Sanne (22) is verbijsterd: haar ouders vragen haar nu om bij te dragen aan de huishoudkosten, terwijl ze nog thuis woont.
“Dat vraag je toch niet als ouders?!” reageert ze teleurgesteld. Voor Sanne voelt het behoorlijk oneerlijk en onredelijk.
“Ik heb er niet om gevraagd om hier te zijn; zij hebben ervoor gekozen een kind te krijgen. Waarom moet ik nu financieel bijdragen?”
Sanne voelt zich alsof ze een last is voor haar ouders in plaats van hun kind. Het idee dat ze moet betalen terwijl ze nog studeert en haar toekomst probeert op te bouwen, doet haar verdriet.
Ze werkt parttime en probeert een buffer op te bouwen, in de hoop snel op eigen benen te kunnen staan. “Met de hoge huurprijzen en mijn huidige inkomen is dat al een uitdaging,” legt ze uit.
“Elke euro die ik nu verdien, wil ik sparen voor een goede start. Maar met deze extra kosten lijkt die toekomst steeds verder weg.”
Het bedrag dat haar ouders vragen, is ook niet gering. “Het is serieus geld, bijna alsof ik huur betaal in mijn ouderlijk huis.”
Voor Sanne voelt het alsof zij opdraait voor de hoge kosten van het leven vandaag de dag, iets wat ze moeilijk te accepteren vindt.
Ze begrijpt dat het financieel niet makkelijk is voor veel gezinnen, maar het idee dat kinderen hieraan moeten bijdragen, gaat haar te ver.
Pogingen om hierover met haar ouders te praten, lopen op niets uit. “Zij vinden dat ik een volwassene ben die ook zijn deel moet betalen. Maar ik ben hun kind, niet een kostwinner of een huisgenoot.”
Sanne merkt dat andere ouders hun kinderen juist helpen om te sparen voor de toekomst, iets wat ze zelf ook had verwacht.
“Veel van mijn vriendinnen krijgen juist hulp om te kunnen sparen, maar ik betaal voor een dak boven mijn hoofd.”
Het doet haar verdriet en ze voelt zich minder welkom in haar eigen huis. “Een vriendin hoeft thuis geen bijdrage te leveren en krijgt zelfs steun van haar ouders.”
”Dat geeft haar rust en ruimte om te sparen. Natuurlijk verwacht ik niet precies hetzelfde, maar een beetje steun was welkom geweest.”
Ondanks haar gevoelens van teleurstelling probeert Sanne er het beste van te maken. Ze gaat zorgvuldig om met haar geld, maar de financiële druk zorgt voor wrijving met haar ouders.
“Ik snap dat zij het financieel ook moeilijk hebben, maar ik blijf vinden dat kinderen niet de verantwoordelijkheid hebben om bij te dragen aan de lasten van het huishouden.”
Sanne begrijpt dat het leven duur is geworden, maar ze vindt dat ouders juist hun kinderen moeten helpen, niet omgekeerd. “Ik werk hard en ben bezig met mijn toekomst. Dat zouden ze toch juist moeten waarderen?”
1. Ze is verbijsterd dat haar ouders haar nu vragen om bij te dragen aan de kosten.
2. ‘Alsof ik bijna huur betaal in mijn ouderlijk huis’.
3. ‘Ik ben hun dochter, niet een kostwinner of huisgenoot’
4. Sanne vindt dat haar ouders haar moeten helpen om te sparen voor de toekomst.
5. Dat ze voor een dak boven haar hoofd moet betalen vindt ze belachelijk!
