Een avondje uit eten in Amsterdam was iets waar Joop, een man van 69 jaar, naar uitkeek. Voorheen genoot hij hier altijd van. Deze keer liep het echter anders dan hij had verwacht.
Wat begon als een plezierig diner, eindigde voor Joop in frustratie en onbegrip zodra hij de deur van het restaurant opende.
“Ik keek uit naar een gezellige avond,” zei Joop. Hij had gehoopt te dineren in een typisch Amsterdams restaurant.
Maar nog voordat hij aan tafel zat, voelde hij al dat er iets niet helemaal klopte. “Ik liep naar de bediening om een tafel te vragen, maar ik werd begroet met een vriendelijk, maar totaal onverstaanbaar ‘Hello, how are you?’ Ik dacht nog even dat het een grap was.”
Voor Joop, die gewend is om zijn eigen taal te spreken in zijn eigen land, voelde het vreemd om in de hoofdstad niet in het Nederlands te kunnen communiceren. “Het voelde alsof ik in het buitenland was,” vertelde hij.
Toen hij opnieuw probeerde in het Nederlands te praten, merkte hij dat de jonge serveerster hem niet begreep.
Joop vertelt over een situatie waarin communicatie een uitdaging was:“Ze begreep me gewoon niet. Ze had geen idee wat ik zei.” Wat voor Joop begon als een ongemakkelijke situatie, veranderde snel in frustratie toen hij ontdekte dat het personeel alleen Engels sprak.
Terwijl Joop probeerde te vragen of er iemand Nederlands sprak, werd hij keer op keer in het Engels aangesproken:“Ze spraken allemaal Engels! Niet alleen zij, maar ook de andere obers. Toen ik probeerde te vragen of er iemand was die wel Nederlands sprak, werd ik weer met Engels aangesproken.”
Joop beschrijft hoe het personeel reageerde toen ze beseften dat hij hen niet kon verstaan:“Ze waren echt chagrijnig toen ze doorhadden dat ik ze niet kon verstaan.”
Vertellend over zijn ervaring zegt Joop:”Ze rolden met hun ogen, en een van hen zuchtte zelfs toen ik voor de derde keer probeerde uit te leggen wat ik wilde bestellen.”
Joop vond het onbegrijpelijk dat hij niemand in zijn eigen land Nederlands hoefde te spreken om een maaltijd te bestellen.
“Het ergste was dat ze helemaal geen moeite deden om me te helpen,” deelt Joop. “Toen ze merkten dat ik geen Engels sprak, gingen ze gewoon verder met hun werk, zonder ook maar enige ondersteuning te bieden.”
Probeer alsjeblieft even te begrijpen wat ik bedoelde,.
Hij voelde zich niet geaccepteerd en buitengesloten. “Het voelde alsof mijn aanwezigheid er niet toe deed. Het was hun regels of niets.”
Zelfs al begrijpt hij dat Amsterdam een diverse stad is die veel bezoekers trekt, blijft het voor Joop moeilijk te verkroppen dat er in een Nederlands restaurant geen Nederlands gesproken wordt.
“Ik zou toch zeker wel de mogelijkheid moeten hebben om in Nederland Nederlands te spreken,” zegt Joop bedenkelijk. “Dat is toch geen onredelijke verwachting? Zeker niet in een restaurant gevestigd in de hoofdstad van ons eigen land.”
De teleurstelling van Joop werd versterkt toen hij zag dat andere klanten die Engels spraken moeiteloos geholpen werden.
“Het voelde alsof je alleen bediend werd in dat restaurant als je Engels sprak. En daar had ik echt moeite mee. Ik voelde me compleet genegeerd,”
Ondanks dat Joop begrip heeft voor de internationalisering van steden zoals Amsterdam, raakt het hem dat de lokale taal en cultuur lijken te verdwijnen.
De gedachte kwam bij hem op: “Is het noodzakelijk om naar het buitenland te gaan om Engels te spreken?” vroeg hij zich af. “Waarom kunnen mensen niet beide talen spreken? Engels voor de toeristen en Nederlands voor mensen zoals ik?”
“Het lijkt alsof ons land steeds vreemder wordt,” beklaagt Joop zich. “We worden gedwongen om ons aan te passen aan de toeristen, terwijl vroeger het omgekeerde het geval was.”
Zonder te eten besloot Joop het restaurant te verlaten. “Ik zal niet meer terug gaan,” deelt hij. “Niet omdat het eten niet goed was, daar heb ik zelfs nog geen oordeel over. Ik heb het niet eens besteld. Maar simpelweg omdat ik me niet welkom voelde in mijn eigen stad.”
Zijn verhaal werpt licht op de toenemende internationalisering van steden zoals Amsterdam, waar soms lijkt dat toerisme boven de lokale bevolking wordt gesteld.
De ervaring van Joop herinnert ons eraan dat, hoewel we open moeten zijn voor een internationale gemeenschap, het van belang blijft om de lokale cultuur en taal te koesteren.
“Zijn we niet gewoon in Nederland?” vraagt Joop zich af. “Dan wil ik gewoon Nederlands kunnen spreken, nietwaar?”
1. Hij keek uit naar een leuk avondje uit maar dat verliep anders dan verwacht.
2. Dat dit in ons landje gebeurt vindt hij alles behalve normaal.
3. Hij voelde zich onzichtbaar en totaal niet begrepen.
4. Vanaf het moment dat hij binnenstapte groeide zijn frustratie…
5. Het blijft voor hem moeilijk te accepteren dat er niemand Nederlands spreekt.
