In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar, met keurig opgestoken grijze haren en ogen die nog steeds vitaliteit uitstralen.
Ondanks haar sprankelende ogen voelt Aagje een diepe eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” deelt Aagje met een droevige glimlach.
Met een trillende stem vertelt ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark is een IT-specialist die de wereld over reist voor zijn werk.
Lisette, de jongste, jongleert tussen drie kleine kinderen en haar drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger waren we zo hecht,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Ooit waren er andere tijden. “Soms belt Karin me, maar het is altijd kort en vluchtig. Mark stuurt af en toe een bericht vanuit een ander land.”
“Lisette komt het vaakst langs,” vertelt Aagje terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt. “Maar zelfs zij heeft het erg druk met werk en de kinderen, van sport tot school en vrienden.”
In haar woonkamer hangen foto’s van gelukkige momenten: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Het huis is nu zo stil.” Voor Aagje lijken de dagen langer te duren.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, neem deel aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch voelt het anders. Het huis is zo stil zonder hun gelach en gesprekken,” zegt ze met een diepe zucht. “Ik mis hen enorm.”
Aagje heeft geprobeerd met anderen over haar gevoel van eenzaamheid te praten. “Ik heb Karin laten weten waar het op staat.”
Altijd als ik haar mis, zegt ze dat ze het zo druk heeft. Ik wil geen last zijn, snap je?”
“Maar af en toe voel ik me zo vergeten,” snift Aagje. “Ik heb een enorm diepe band met mijn kinderen, maar ik wou dat ze inzagen hoe belangrijk hun aanwezigheid voor me is.”
In detail beschrijft ze een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden door de tuin, en we hebben gezellig geluncht. Van zulke dagen geniet ik echt. Maar helaas zijn ze zeldzaam geworden.”
Ondanks haar pogingen om actief te blijven, voelt Aagje zich regelmatig eenzaam. “Ik heb de afgelopen jaren vrienden verloren, het hoort erbij op mijn leeftijd. Maar het is lastig nieuwe mensen te leren kennen en vriendschappen te sluiten als je ouder wordt.”
Aagje vindt steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in een vergelijkbare situatie zit. “Elke woensdagmiddag drinken we samen koffie.”
”Marjan begrijpt heel goed wat het is om zich eenzaam te voelen, net zoals ik. Haar kinderen wonen ook ver weg, dus we steunen elkaar en dat is van grote steun,”
Toch blijft Aagje optimistisch. Onlangs heeft ze besloten om haar kinderen een brief te schrijven in de hoop dat ze hun prioriteiten wellicht herschikken. “Ik wil niet klagen,” fluistert ze, “maar ik wil gewoon dat ze begrijpen hoe ik me voel.”
In haar brief legt ze uit hoezeer ze het gezelschap van haar kinderen mist en hoe de kleine momenten van samenzijn haar gemoed opfleuren.
“Ik heb geschreven over de mooie herinneringen die we delen en hoeveel ze voor mij betekenen. Misschien zullen ze dan beseffen hoe waardevol die momenten voor mij zijn.”
Ze sluit de deur van haar huis achter zich en wandelt naar haar tuin, waar de bloemen prachtig bloeien. “Hier in de tuin vind ik rust,” glimlacht ze. “Het lijkt alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Terwijl ze tussen de bloemen door wandelt, lijkt Aagje voor even al haar zorgen te vergeten. “De eenzaamheid is zwaar,” besluit ze. “Maar zolang er hoop is, blijf ik vertrouwen dat mijn kinderen de weg naar huis zullen terugvinden.”
1. Ze heeft naar eigen zeggen momenten waarop ze zich zo vergeten voelt:
2. Zelfs al begrijpt ze alles, doet het haar toch pijn:
3. Het lijkt alsof de bezoeken van haar kinderen een ver verleden zijn…
4. Voor deze moeder/oma lijken de dagen eindeloos…
5. Ze heeft naar eigen zeggen momenten waarop ze zich zo vergeten en eenzaam voelt:
