Els betrad die ochtend vol enthousiasme de manege, zoals ze al vele jaren deed. Paardrijden was voor haar meer dan alleen een bezigheid; het was haar manier om te ontspannen, een moment om de drukte van het dagelijks leven even achter zich te laten.
Direct bij aankomst merkte Els dat er iets niet in de haak was. Een medewerker verzocht haar om apart te komen voor een gesprek. De woorden die volgden, verrasten haar volledig.
Met ernstige toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht paardrijden. “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden, die haar volledig verrasten.
Verbijsterd vroeg Els om uitleg, waarop de manager vervolgde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,” zei de medewerker van de manege. Die opmerking kwam hard aan.
Altijd had Els goed voor de paarden gezorgd en was ze zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,”dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde in te houden.
Neerslachtig probeerde ze het gesprek voort te zetten. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager hield vast aan zijn besluit: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgerond, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. De wetenschap dat ze niet meer kon rijden, vervulde haar met intens verdriet. “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby,” deelde ze later vol emotie.
Voor Els betekende paardrijden meer dan alleen een hobby; het was haar manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els hoopte op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben me geen enkele kans geboden,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege voelde niet alleen als het verliezen van haar geliefde hobby, maar ook als het verbreken van de band met de gemeenschap waar ze jarenlang deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar af te staan.
Haar gewicht was nu zelfs een struikelblok geworden voor haar favoriete hobby.
De hinder die ze ondervond door haar bezigheid was een harde realiteit om te aanvaarden.
Met verdriet sprak ze: “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel.”
Het aanhoudende gevoel van afwijzing drong door, en ze besefte dat het tijd kostte om dit te verwerken. Ondanks haar verdriet is Els vastbesloten om door te zetten.
Zij zei vol overtuiging: “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe.” Het gemis is op dit moment groot, maar ze hoopt op een dag een weg terug te vinden naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
