Els stond die ochtend vol enthousiasme klaar voor haar bezoek aan de manege, een ritueel dat ze al jaren volgde. Voor haar was paardrijden meer dan alleen een hobby, het was een manier om te ontspannen en even te ontsnappen aan de drukte van het dagelijkse leven.
Maar bij aankomst merkte ze meteen dat er iets aan de hand was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Wat ze te horen kreeg, verraste haar volledig.
Op serieuze toon legde de manager uit dat Els niet langer mocht rijden. “Het spijt ons, maar we moeten je verzoeken te stoppen vanwege je gewicht,” klonken de woorden die haar overvielen.
Verward vroeg Els om opheldering, waarop de manager uitlegde: “We willen voorkomen dat de paarden overbelast raken,” verklaarde de medewerker van de manege. Deze opmerking kwam hard aan.
Els had altijd goed voor de paarden gezorgd en was zich bewust van hun welzijn. “Alsof ik de paarden iets aandoe,” dacht ze, terwijl ze haar tranen probeerde te bedwingen.
Ze voelde zich verslagen en probeerde het gesprek voort te zetten. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager hield vast aan zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Na het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer zou mogen rijden, maakte haar diepbedroefd. “Ze ontzeggen mij mijn grootste passie,” vertelde ze later met emotie.
Voor Els betekende paardrijden meer dan alleen een hobby; het was haar manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Ze had gehoopt op een open gesprek en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Ze hebben mij geen mogelijkheid gegeven,” klaagde ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege betekende niet alleen het verlies van haar geliefde bezigheid, maar ook een breuk met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd samen reed, leken plotseling verder van haar verwijderd.
Het feit dat haar gewicht nu zelfs haar favoriete activiteit belemmerde, was voor Els een harde klap.
De confrontatie met de werkelijkheid dat ze geen optie was om te rijden op de manege, was moeilijk te verwerken.
“Ik begrijp dat ze moeten zorgen voor de paarden, maar het voelt als een onrechtvaardigheid. Het lijkt alsof ik als persoon er niet meer toe doe,” sprak ze met een gebroken stem.
De afwijzing bleef hangen en ze wist dat het veel tijd zou kosten om hiermee om te gaan. Ondanks haar verdriet is Els vastbesloten om niet op te geven.
“Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe,” zei ze met overtuiging. Voorlopig blijft het gemis groot, maar ze hoopt op een dag terug te kunnen keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
