In een rustig dorp woont Marie, 81 jaar oud, die steeds vaker de eenzaamheid in haar dagelijks leven voelt.
Haar vier volwassen kinderen, met hun eigen gezinnen, betekenen veel voor haar, maar het contact met hen is schaars.
“Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” vertelt ze zachtjes, duidelijk geraakt door de groeiende afstand tussen hen.
Marie heeft haar leven gewijd aan haar gezin, altijd paraat voor zaken zoals kleding repareren en oppassen op haar kleinkinderen.
Ooit was haar huis levendig met kindergeluiden en de geur van versgebakken koekjes, maar nu heerst er stilte.
Ze begrijpt dat haar kinderen drukke levens hebben, maar ze mist de spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
In situaties waarin Marie zelf contact opneemt, ondervindt ze dat de gesprekken vaak kort en gehaast zijn, wat haar verdriet doet vanwege het gebrek aan spontane interactie.
Ze voelt zich vaak eenzaam en soms afgewezen, ondanks haar begrip voor de drukte in hun levens.
Om de stilte in huis te doorbreken, vult ze haar dagen met lezen, puzzelen en wandelen, maar de leegte blijft voelbaar.
Marie verlangt ernaar dat haar kinderen niet alleen om hulp vragen, maar haar ook zien als hun liefhebbende moeder, die altijd voor hen klaar heeft gestaan.
Ze vraagt zich af of eenzaamheid haar toekomst zal bepalen, terwijl ze haar dagen vult met activiteiten zoals tuinieren en bakken.
Ze blijft hopen dat er meer spontane momenten van verbinding met haar kinderen zullen ontstaan.
Levendig blijft het verlangen naar echte aandacht en verbondenheid door de herinnering aan het huis dat ooit gevuld was met liefde.
1. Marie wenst haar kinderen niet te overladen met haar gevoelens van eenzaamheid.
2. De spontane gesprekken en het delen van herinneringen worden gemist door Marie.
3. Het is pijnlijk dat telefoontjes vaak enkel komen wanneer haar hulp nodig is.
4. Wanneer zij zelf belt, verlopen de gesprekken gehaast…
5. Hartverscheurend…
