De 36-jarige Amsterdammer, genaamd Chris, vindt het lastig om tot rust te komen tijdens treinreizen, vooral als hij zijn bagage bij zich heeft.
“Mensen zouden moeten begrijpen dat de koffer symbool staat voor mijn persoonlijke ruimte.” Het irriteert Chris dat anderen ondanks dit toch naast hem komen zitten.
Voor Chris zijn treinreizen niet alleen vanwege praktische redenen, maar ook een gelegenheid om tot rust te komen. “Op dat moment laad ik op,” verklaart hij.
Of hij nu voor werk reist of een weekendje weggaat, hij koestert deze treinmomenten om zijn gedachten te ordenen.
Als iemand onverwacht naast hem plaatsneemt, ervaart hij een schending van zijn persoonlijke ruimte.
“Het voelt niet prettig dat ze ondanks mijn hint niet begrijpen dat ik behoefte heb aan rust.”
In zijn herinnering aan een reis naar Utrecht voor een conferentie zat Chris vroeg in de trein, gereed om ongestoord te werken.
“Ik maakte mijn plekje met koffer, documenten en laptop in orde en zette mijn koptelefoon op,” vertelt Chris.
Zijn irritatie groeide toen een medepassagier ervoor koos om naast hem te gaan zitten, hoewel er genoeg andere plekken beschikbaar waren.
“Het was ongelofelijk. Heeft niemand ogen? Die koffer ligt er niet voor niets!” De man probeerde zelfs een gesprek aan te knopen, wat Chris hinderde omdat hij juist in alle rust wilde werken.
Chris voelde zich gefrustreerd door de situatie. “Het leek alsof die man totaal geen besef had van mijn irritatie, en dat maakte het nog ongemakkelijker,” zegt hij.
Chris uit zijn onbegrip over het gebrek aan consideratie van mensen voor anderen, zeggende: “Het lijkt alsof iedereen tegenwoordig steeds egoïstischer wordt. Ze denken niet na over hoe hun acties anderen beïnvloeden.”
Chris observeert dit gedrag niet alleen op de trein, maar als een bredere trend in de samenleving, zeggende: “We leven in een tijd waarin iedereen maar met zijn eigen leven bezig is, maar dat betekent niet dat we de basisregels van respect voor elkaar moeten vergeten.”
Soms tracht hij de situatie wat luchtiger te maken door een glimlach, maar dat blijft een uitdaging. “Het hangt van de situatie af.”
“Soms heb ik zin in een gesprek, maar andere dagen wil ik gewoon mijn eigen ding doen. En dat moet kunnen.”
Chris is niet de enige die worstelt met deze frustratie. Vele andere reizigers hebben gelijkaardige ervaringen in het openbaar vervoer.
“Er is een afname van goede manieren merkbaar. Het is mogelijk tijd om ons meer bewust te worden van onze omgeving en de signalen van anderen,” oppert hij.
“Laten we allemaal wat meer rekening houden met elkaar. Dat zou het reizen voor iedereen aangenamer maken.”
Chris sluit af met de hoop dat toekomstige reizigers beter letten op ruimte en signalen van medepassagiers, zodat iedereen kan genieten van een ontspannen reis.
1. Met zijn koffer naast hem, verkiezen mensen toch om naast hem te zitten.
2. Dag na dag neemt de frustratie toe: ‘dat maakte het nog ongemakkelijker.’
3. Zijn koffer zou eigenlijk moeten aangeven dat de plek bezet is… jammer genoeg…
4. Het voelt alsof zijn persoonlijke ruimte wordt geschonden.
5. ‘Die koffer is een duidelijk signaal dat ik die plek voor mezelf reserveer.’
