Els, een moeder van 38 jaar oud, kreeg onlangs onverwacht commentaar nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een lief gebaar was, werd door anderen als ongepast beschouwd.
Dit zorgde ervoor dat ze nadacht over hoe ouders genegenheid tonen en hoe dit door anderen wordt beoordeeld.
Ze deelde in een gesprek: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was de reactie een verrassing. In haar familie was lichamelijke genegenheid namelijk normaal.
“Ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn ouders, zelfs tot op latere leeftijd, mij”
Ze vertelt dat haar broers elkaar kusten, op de mond en op de wang, zonder erbij na te denken. “Voor ons was dat normaal,”.
“Liefde tonen was niet iets om bij na te denken. Het was gewoon wie wij waren als gezin,” merkte Els op. Niet iedereen om haar heen deelde echter deze opvatting.
De reacties die Els kreeg, openden haar ogen voor de verschillende opvattingen over hoe ouders hun liefde tonen, vooral met betrekking tot fysieke genegenheid zoals een kus op de mond.
Sommige mensen uit haar omgeving hadden praktische bezwaren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of ‘ongezond’ voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” deelt Els verward mee.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties deden Els twijfelen, waardoor ze zich afvroeg waarom haar onschuldige gebaar zoveel controverse opriep.
Er kwam bij haar het besef dat wat voor haar normaal is, voor anderen anders kan zijn. Ze erkent: “Ik begrijp dat er culturele verschillen bestaan.”
“In bepaalde culturen wordt dit als normaal beschouwd, terwijl het in andere juist vermeden wordt. Ik had echter niet verwacht dat mensen in mijn directe kring hier zo’n sterke mening over zouden hebben.”
Tijdens het praten met haar vrienden merkte ze dat zij het gebaar als “ongepast” beschouwden. “Ze gaven aan dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet hoort’.”
”Maar wat betekent dat eigenlijk? Wie bepaalt wat wel en niet hoort in de manier waarop je je kind liefde toont?”
“Mijn dochter waardeert het om dicht bij me te zijn. Voor haar symboliseert die kus veiligheid en liefde. Waarom zou ik dit haar moeten ontzeggen simpelweg omdat anderen zich er oncomfortabel bij voelen?”
Els besloot zich verder te verdiepen in het onderwerp en ontdekte dat de meningen over mondzoenen sterk uiteenlopen.
Ouders hebben verschillende opvattingen over deze kwestie, afhankelijk van hun achtergrond en overtuigingen.
Deskundigen waarschuwen voor mogelijke verwarring bij kinderen als gevolg van deze uitingen, vooral als kinderen ouder worden.
“Het is goed dat mensen me wijzen op mogelijke gevolgen van mijn keuzes,” zegt Els.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik begrijp wat haar gelukkig maakt en waar ze comfortabel bij is.”
Ze deelt dat haar dochter nog steeds dagelijks naar haar toekomt voor die kus, waardoor ze gelukkig glimlacht. “Voor mij spreekt dat boekdelen.”
Els benadrukt dat het belangrijk is om respect te hebben voor persoonlijke opvoedingskeuzes en niet te snel een oordeel te vellen. In haar woorden: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,”.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Els laat zich niet beïnvloeden door de kritiek op haar opvoedingskeuzes. Ze brengt haar standpunt duidelijk naar voren: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,”.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Els erkent dat deze ervaring haar bewust heeft gemaakt van haar eigen opvoedingsstijl en haar vertrouwen in haar intuïtie heeft versterkt. In haar woorden: “Ouderschap is geen eenheidsworst,”, en voegt eraan toe: “En dat is oké.”
1. Sommige menen hadden praktische bezwaren tegen een kus op de mond.
2. Zo zijn er velen die met hun wenkbrauwen fronsen.
3. Els vertelt wat voor commentaar ze allemaal krijgt.
4. Het commentaar van velen slaat volgens haar nergens op.
5. De reacties brengen Els behoorlijk in verwarring.
