Op dagelijkse basis probeert Roos, een alleenstaande moeder van 35 jaar, de eindjes financieel aan elkaar te knopen, wat geen eenvoudige taak is.
Als parttime werkende verdient ze precies genoeg om rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
De school van haar kinderen plant dit jaar een schoolreisje: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel ouders lijkt dit een klein bedrag, maar voor Roos is het aanzienlijk.
In haar strakke budget is er bijna geen ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. De opwinding van haar kinderen bij het horen van het nieuws over de uitjes staat nog vers in haar geheugen, maar nu worstelt ze met de gedachte hen opnieuw te moeten teleurstellen.
Roos doet haar uiterste best om aan de behoeften van haar kinderen te voldoen, maar momenten zoals deze brengen haar onzekerheid met zich mee.
Er bestaat bij haar twijfel of haar positie binnen de school of de perceptie van andere ouders wordt beïnvloed doordat zij niet in staat is om de benodigde kosten te voldoen.
Alhoewel zij op de hoogte is dat meerdere ouders in dezelfde situatie verkeren, ervaart zij frequent gevoelens van isolatie. Voor Roos is het van belang dat haar kinderen zich niet buitengesloten voelen, desondanks is zij geconfronteerd met de harde financiële realiteit.
Zij overweegt om verzoeken in te dienen voor gespreide betalingen of om hulp te vragen, echter wordt zij geremd door gevoelens van schaamte. Het is voor haar van belang dat anderen niet de indruk krijgen dat zij niet in staat is om dit zelf te regelen.
Roos vermoedt dat mensen snel een oordeel vellen. Zij vraagt zich af waarom zij niet meer uren werkt of waarom zij geen beter spaarplan heeft. Wat anderen vaak niet beseffen, is de dagelijkse strijd die zij moet leveren om financieel rond te komen.
De bezorgdheden die ’s nachts haar rust verstoren, blijven voor het oog van anderen vaak verborgen, echter vormen zij voor haar de dagelijkse realiteit.
Roos vindt niet alleen geld belangrijk, maar ook het gevoel van waardigheid. Ze ervaart het gebrek aan middelen om te geven wat anderen vanzelfsprekend vinden als een extra last.
Bij de keukentafel denkt Roos na over hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje.
Ze wil haar kinderen niet belasten met de financiële zorgen binnen het gezin, maar de waarheid verbergen is geen optie.
Juist op deze momenten voelt Roos zich zwaar belast; het niet kunnen vervullen van de wensen van haar kinderen drukt op haar gemoed.
Roos overweegt verschillende oplossingen. Mogelijk moet ze haar schaamte overwinnen en hulp vragen, hoe lastig dat ook is.
“Het vermijden van teleurstelling voor haar kinderen is van het grootste belang voor Roos. Eventueel kan ze elders bezuinigen of om hulp vragen aan vrienden of familie.”
“Roos blijft vastberaden, zelfs in deze situatie. Ze wil haar kinderen laten ervaren dat zelfs in moeilijke tijden liefde en veerkracht de belangrijkste hulpmiddelen zijn om vol te houden.”
“Ondanks de zware strijd, blijft Roos hoopvol dat ze de mogelijkheid zal vinden om haar kinderen gelijke kansen te bieden als hun leeftijdsgenoten.”
“Ze wil hen laten begrijpen dat hoewel het leven niet altijd rechtvaardig is, doorzettingsvermogen en hoop je ver kunnen brengen.”
“Met haar vastberadenheid blijft ze knokken om de dromen van haar kinderen te verwezenlijken, zelfs al is het maar voor één dag.”
